Sanırım üçüncü aydan sonra herşey daha bir güzel. Çocuklarına sürekli aşkııım diyenlere sinir olurdum. Şimdi neden öyle dediklerini anlar gibi oldum. Anne sevgisi aşka çok benziyor. Görmeyince özlüyorsun, yüzü aklına gelince için bir tuhaf oluyor. Aklının bir köşesi onda. Gülünce dünyalar senin oluyor filan:) Okuduğum bir kitap diyordu ki, aşk yıldırım gibidir, bir anda 100 milyon volt çarpmış gibi olursunuz. Yavruşa hislerimiz hep böyle mi olacak acaba? Sanki zamanla biraz daha durulur gibi geliyor....
Bitanecik. Dünyalar tatlısı. Her geçen günle insan daha da bağlanıyor ve içindeki sevgi miktarına inanamıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder